Wiatraki

Wiatraki (w gwarze wiejskiej: wiatroki) występowały i występują do dziś w trzech postaciach:

• jako samodzielne tańce w zachodniej Wielkopolsce (okolice Zbąszynia, Nowego Tomyśla i Dąbrówki Wielkopolskiej). Wiatraki w tym subregionie to formy towarzyskiego, zespołowego i figurowego tańca w parach. Mężczyźni z rękami na krzyż trzymają obok siebie tancerki w pasie lub pod rękę i w I części tańca biegają lub chodzą po obwodzie koła drobnym krokiem mazurkowym; II część jest po prostu tańcem okrągłym tańczonym parami w obrotach po obwodzie koła,
• jako samodzielny taniec wykonywany w parze w miejscu, polegający na szybkich obrotach pary wokół własnej osi, na całych stopach, krokiem „krokanym”,
• jako przyspieszone zakończenie jakiegoś tańca kilkoma płaskimi obrotami w parze, wykonanymi na zapowiedź wodzireja „na wiatroka”. W tej postaci występują one np. w zakończeniu niektórych wiwatów z okolic Kościana, czy wielkiego ojca z Szamotuł.